ว่างจริง ๆ ....

ประกันชัย  ไกรรัตน์

การปล่อยวาง จากความหิว อยาก รูป รส กลิ่น เสียง เป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่  แม้ว่าการเดินทางของเราผ่านสิ่งเหล่านี้มามาก จนอาจเรียก เต็มอิ่มกับความรัก โลภ โกรธ หลง  ณ จุด ๆ หนึ่งที่ความต้องการอย่างไม่สิ้นสุด  ต้องสิ้นสุดหลงเมื่อเราพบว่า สิ่งที่เรียกว่าตัวตนนั้น มีจริง และสัมผัสได้ แต่..มาแล้วก็ไป ไปอย่างเอาคืนไม่ได้
     ช่วงหนึ่งของชีวิตที่เรา ได้ยินคนเขากล่าวว่า ปลงแล้ว พอแล้ว ไม่เอาอีกแล้ว เรื่องนั้น  ก็คิดในใจเหมือนกันว่า การเสพสมของคนเรานี่ พอและยอมได้รึ  ทำไมเรามีแล้วไม่ทำตามใจตนเอง ทำตามฝัน แม้จะไม่แสดงออกก็ตาม  และแล้ว..
      ณ วันหนึ่งที่ไม่คาดคิดก็มาถึง  ขณะที่เปิดน้ำไหลริน อุ่น ๆ จากฟักบัว  ต่อมสมองก็กำเริบให้ครุ่นคิดว่า คนเราแท้จริง รสสัมผัสรูปรสกลิ่นเสียง อารมณ์ทางเพศเป็นแค่เสี้ยวหนึ่งของสุขเล็กของธุรีที่ไม่ใช่มนุษย์ก็มีและเกิดได้ "สัด" มาแล้วก็ไป ไปแล้วก็มา จะอะไรอีกหละ  การสงบนิ่ง  บางเบา ปล่อยวางของใจเราเท่านั้น ที่จะทำให้สิ่งเหล่านั้นไม่มากระทบเรา "สติ" จะเห็นในสังคมแม้แต่บริบทส่วนตัวก็พบเจอะจอ บางทีเราเป็นห่วงว่า อิทธิฤทธิ์แห่งความอยาก จะหยุดได้เมื่อไหร่ เราจะทำอย่างไรให้สิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงตัววัดระดับความรู้สึก ไม่ให้พ่ายต่อสิ่งสัมผัสอันเร้าร้อน ที่จะตามมาด้วยกรรม อันให้เกิดทุกข์ทรมาน ที่หลาย  ๆ คน ได้ประสบ  สุข ทำได้ด้วยตัวเรา  เพียงนิ่ง และวาง  ปล่อยไป ไม่โกรธ ไม่เกลียด ไม่อาฆาต ไม่รัก จะเกิดก็ให้เกิด ทำกรรมฐานเราให้ดีตามกำลัง............................สาธุ อนุโมทนาเจ้าแล้ว